Rekening houdend met het in [21·1·2·1] uiteengezette principe van de informatieve geleding van de zin kunnen we de zinsdelen in het middenstuk (afgezien van de inherente elementen, die in [21·5] behandeld worden) grosso modo in drie groepen verdelen, die wat hun plaatsing betreft de volgende volgordetendens vertonen:

Uiteraard hoeft niet steeds van elk van de drie groepen tegelijk een element aanwezig te zijn. Men dient het bovenstaande veeleer zo te lezen: áls in het middenstuk van een zin zowel een informatief minder belangrijk element als een informatief belangrijk element voorkomt, dan staan ze gewoonlijk in deze volgorde (i -iii). Indíen er in dezelfde zin ook nog een bijwoordelijke bepaling voorkomt, dan kan die daartussen staan (i-ii -iii). Hierbij moet opgemerkt worden dat bijwoordelijke bepalingen een zekere mate van vrijheid qua plaatsing kennen. In veel gevallen nemen ze echter wel een soort spilplaats in ten opzichte van de plaatsing van bepaalde tegenover onbepaalde constituenten (zie [21·4·8]).

De volgende voorbeelden demonstreren de genoemde tendens:

Binnen elk van de onder 1 onderscheiden groepen elementen kan meer dan één zinsdeel voorkomen. In dat geval zijn de volgende tendensen van belang:

Hieronder volgen enkele voorbeelden ter illustratie van de genoemde tendensen.

(ad [a]) Persoonlijke voornaamwoorden, die terugwijzen naar een element dat uit context of situatie bekend is, en bijgevolg meestal een geringe informatieve waarde hebben, staan altijd vóór de bijwoordelijke bepalingen als die aanwezig zijn. Enkel met een sterk accent (bijv. in een contrastieve context) kunnen ze erna komen. Dat accent wijst er juist op dat het voornaamwoord voor de spreker een grotere informatieve waarde heeft. Vergelijk:

(ad [b]) Als tweede illustratie vergelijken we de plaatsing van bepaalde en onbepaalde naamwoordelijke constituenten met een substantivische kern. Een onbepaalde naamwoordelijke constituent als (lijdend) voorwerp komt meer naar achteren dan een bepaalde naamwoordelijke constituent, die meer plaatsingsmogelijkheden kent. Zie de zinnen:

In zin 5a behoort dat artikel tot het gespreksonderwerp; het sluit bijv. aan bij een gesprek over een nieuw artikel van een of andere collega-medewerker, waarvan in de rest van de zin gezegd wordt dat Sofie het wilde gaan lezen, en wel vandaag (de zin heeft dan een accent op lezen, dan wel op vandaag). Precies hetzelfde kan de spreker ook meedelen met de volgorde van 5b. Er ligt dan echter wel een nadruksaccent op vandaag. We hebben in dat geval te maken met een zin die afwijkt van de strikte links-rechts-ordening doordat het informatief belangrijkste element meer links in de zin staat.

Bij een neutrale accentuering van de zin behoren de (bepaalde) naamwoordelijke constituent dat artikel in 5b en de (onbepaalde) naamwoordelijke constituent een artikel in 6a tot de informatieve kern van de zin, in 6a is het gegeven bovendien nieuw (in de betekenis van 'niet-bekend'). Omschrijvingen van de zinnen zouden respectievelijk kunnen zijn 'wat Sofie vandaag wilde gaan doen is dat artikel lezen (je weet wel, waar we het over hadden)' (accent op artikel of op lezen) en 'Sofie wilde vandaag wat gaan lezen, en wel een artikel' (accent op artikel). Met deze laatste betekenis is de volgorde van 6b niet mogelijk.

Toch kunnen ook onbepaalde naamwoordelijke constituenten vooraan in het middenstuk staan. Het gaat dan om specifieke onbepaalde constituenten (zie hiervoor [14·3·1/2]). Vergelijk de zinnen:

Zin 7a kan betekenen dat het geregeld zo is, dat enkele willekeurige (en telkens weer andere) kinderen in onze tuin komen spelen. De constituent een paar kinderen is dan niet-specifiek onbepaald. Zin 7b daarentegen zegt over een paar niet met name genoemde, maar toch steeds dezelfde, voor de spreker identificeerbare, kinderen (bijvoorbeeld die van de buurman), dat ze geregeld in onze tuin komen spelen. In dit laatste geval is de naamwoordelijke constituent een paar kinderen specifiek onbepaald. Een dergelijke constituent kan als uitgangspunt voor de rest van de mededeling fungeren en staat dan meer links in het middenstuk, al is plaatsing op de eerste zinsplaats - waarbij het presentatieve er in de zin achterwege blijft - meestal gewoner (vergelijk [21·3·2·1/i2]), bijv.:

Een specifiek onbepaalde lezing is, in een andere context en met een accent op vandaag, ook in het geval van 6b heel goed mogelijk.

Uit een en ander volgt nu: hoe minder 'bepaald' een constituent is (en hoe groter de informatieve waarde ervan dan meestal is), hoe meer naar rechts in de zin die constituent gewoonlijk staat. Zoals zin 5b laat zien, kan ook een bepaalde constituent echter nog wel informatief meer prominentie krijgen en meer naar achteren in het middenstuk geplaatst worden. Dit is onder meer ook het geval in contrastieve zinnen.

(ad [c]) Als voorbeeld van de derde tendentie kan ten slotte nog gelden:

Het onderwerp van deze zin (iemand) staat als onbepaalde constituent weliswaar na de bijwoordelijke bepaling, maar komt toch nog vóór het lijdend voorwerp (een taart).

Voor de onderlinge plaatsing van de zinsdelen uit de in 1 omschreven groepen [i] en [iii ] kan nu op grond van het voorgaande het hier volgende tentatieve regelsysteem opgesteld worden, waarbij weer opgemerkt moet worden dat niet alle elementen tegelijk gerealiseerd hoeven te zijn of het kunnen zijn (als bijvoorbeeld in een zin al een persoonlijk voornaamwoord als onderwerp optreedt kan niet nog een aanwijzend voornaamwoord als onderwerp voorkomen, enzovoorts). Enige toelichting bij deze regels volgt hieronder. Voor aanvullingen op de regels en voor mogelijke afwijkingen in volgorde zie men [21·4·5] en de overige deelparagrafen waarnaar verwezen wordt.

De onderlinge volgorde van de elementen is als volgt:

Toelichting:

Voorbeeldzinnen die in overeenstemming zijn met de gegeven volgorderegels, zijn: